Poetry
Dimitris Troaditis
Μεθυσμένος
το πλήθος κραυγάζει
εγώ
ο εαυτός μου
και το είδωλό του
στον καθρέπτη
οι ιαχές διαχέονται
στην απεραντοσύνη
του δωματίου
εποχούμενες με άνεση
στις παραλίες των τοίχων
η κάμαρα διογκώνεται
από τις ουρανομήκεις
προσταγές των θεατών
που διψούν για θέαμα
το ήξερα ανέκαθεν
ότι αυτό το παράβγεμα
με τον εαυτό μου
δεν θα ‘χε αίσιο τέλος
ωστόσο παραμένω μεθυσμένος
από την επιτυχία
Drunk
The multitude growls
me
my self
and his idol
in the mirror
the yahs are diffused
in the vastness
of the room
comfortably on board
at the shorelines of the walls
the room is being inflated
by the sky-high
demands of the spectators
who thirst for a spectacle
I already knew it
that this competition
with myself
would not end well
however, I remain drunk
from success
Translated by George Mouratidis
Οι Ανθρωποι
Όταν ο ήλιος τεμπελιάζει
οι άνθρωποι κρυώνουν
σκοτεινιάζουν παράξενα
όταν δακρύζουν τα σύννεφα
οι άνθρωποι κατρακυλούν
σε σκοτεινά λαγούμια
ανισόπεδες διαβάσεις
κι ανέμους άγευστους
όταν τα δέντρα διαμαρτύρονται
για τα σφαγμένα τους όνειρα
οι άνθρωποι αισθάνονται ανίσχυροι
στα πορνεία των εθνικών οδών
The People
When the sun slackens
the people grow cold
they darken strangely
When the clouds well up
the people fall down
into dark burrows
uneven crossings
and tasteless winds
When the trees protest
over their slaughtered dreams
the people feel powerless
in the brothels of the thoroughfares
Translated by George Mouratidis
Βλέμματα
βλέμματα ορθάνοιχτα
τρυπώνουν οι σπίθες τους
πριν βγουν τα φεγγάρια
βλέμματα καρφιά με δύναμη
τεμαχίζοντας μηνύματα
σημαδεύοντας ορίζοντες
βλέμματα πέφτουν εκεί
που είναι ακόμα σκοτάδι
που δεν έχει ξημερώσει
βλέμματα λειαίνουν βράχους
προαλείφουν τσεκούρωμα ελπίδων
κλείσιμο διόδων επιστροφής
βλέμματα θωπεύουν ξενιτιές
διευρύνουν τα χάσματα
βαθαίνουν το χάος
βλέμματα που δεν βλέπουμε
αλλά μας βλέπουν αυτά
ορθώνοντας σύνορα δακρύων
Gazes
gazes wide open
their sparks pierce
before the moons come out
gazes, hard nails
cutting messages to pieces
marking horizons
gazes fall
where it is still dark
where it has not dawned
gazes smoothen cliffs
prevent the axe blows of hope
closing passages of return
gazes caress life in foreign lands
widen the chasms
deepen the chaos
gazes we do not see
but which see us
erecting borders of tears
Translated by George Mouratidis
Dimitris Troaditis is a poet and translator. He is extensively published in Greece and Australia in numerous literary journals, websites and anthologies. He has published nine collections of poetry. He also runs tokoskino.me.
